بر اساس این گزارش دانشگاه ، دکتر رستمی به‌عنوان سرپرست این پروژه بنیاد ملی نخبگان در گفت‌وگو با روابط عمومی دانشگاه در خصوص مراحل و اهداف این طرح گفت: این پژوهش که با همکاری تیم هفت نفره از دانشگاه‌های شهید بهشتی تهران، تربیت دبیر شهید رجایی تهران، بوعلی سینای همدان، سمنان و مازندران انجام گردید، به بررسی ساختار فنی و هنری آرایه‌های چوبی دارای هنر چوتاشی به‌کار رفته در بناهای آیینی و مسکونی مازندران و الهام‌پذیری از هنر بومی چوتاشی برای کاربردی نوین در معماری سنتی مازندران پرداخته است. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از اسناد مکتوب و به طور ویژه تحقیقات میدانی با تاکید بر مشاهده، مصاحبه، بازدید از نزدیک، برداشت و مطالعات جی آی اس در گستره شرق، غرب و مرکز مازندران بدست آمده است.

      وی افزود: این پژوهش در گستره شهرها و روستاهای شرق، غرب و مرکز مازندران تلاش کرد تا پس از شناسایی بیش از دویست و پنجاه بنای آیینی و مسکونی شاخص، به فن‌شناسی انواع آرایه‌های چوبی با هنر و فن چوتاشی به کاررفته در بناهای آیینی و مسکونی مازندران، به منظور الهام‌پذیری از آن برای کاربردی نوین در معماری مازندران و به دنبال آن خلق آرامشی از جنس اصالت در سبک زندگی امروز بپردازد.

       عضو هیات علمی دانشگاه مازندران ادامه داد: نتایج این پژوهش گسترده نشان داد که نقش و فرم‌های چوتاشی‌شده در آرایه‌های معماری آیینی و مسکونی مازندران به دسته‌های اصلی و فرعی گیاهی، انسانی، حیوانی، کتیبه‌ای و هندسی تقسیم می‌شوند. این اشکال عموما شامل درخت سرو، گل سه برگ و غنچه‌ ختایی، گل‌های نیلوفر و خار مریم، شبدر سه برگ، فرم کبوتر، فرم اژدها و پنجه‌ عقاب، سر قوچ، شاخ گاو، ماهی، فرشته، اسمای الهی و معصومان، اشیایی چون نیزه، سرنیزه، قنداق تفنگ و نیز اشکال هندسی مانند مثلث، مربع، دایره، لوزی، مستطیل و ... هستند. میزان و تنوع استفاده از این طرح‌ها در بناهای آیینی و مسکونی مازندران با پراکندگی متفاوتی از حیث اقلیم، فرهنگ و برداشت‌های محلی مردمان مناطق شرق، غرب و مرکز مازندران نسبت مستقیم دارد.

      دکتر رستمی در پایان با اشاره به این‌که معماری بومی مازندران ریشه در نیازهای معنوی و مادی مردم این استان دارد، خاطرنشان کرد: این نوع معماری با توجه به نوع اقلیم، فرهنگ و معیشت، با چگونگی تولید و رابطه آن با زندگی اجتماعی مردم در آمیخته است. چوب به عنوان ماده اصلی و به صورت تلفیقی با مواد دیگر در ساخت معماری بومی مازندران از جمله: امامزاده­ها، تکیه­ها، سقانفارها و خانه­های شهری و روستایی در مازندران استفاده شده­ است و هنرمندان از مصالح چوبی و اجرای فن چوتاشی در ساخت و تزیین آنها بهره می­گیرند. هنر و فن چوتاشی به روش بومی و ذهنی از ویژگی­های ساکنان بومی شمال ایران به ویژه مازندران است که هنرمند چوتاش با تراشیدن پیوسته بخشی از کنده­ درخت، فرم دلخواه خود را که شامل: ابزار، ظروف و عناصر معماری چون نرده، ستون، شیرسر و ... است، خلق می­کند.